La Οργάνωση των Ηνωμένων Εθνών για τα τρόφιμα και τη γεωργία (FAO) και Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) έχουν ξεκινήσει μια σημαντική πρωτοβουλία για την αντιμετώπιση των προκλήσεων του παγκόσμιο σύστημα τροφίμων. Το δεύτερο διεθνές συνέδριο για τη διατροφή (ICN2), που θα πραγματοποιηθεί στη Ρώμη, έχει κεντρική εστίαση στον τρόπο αναδιοργάνωσης της παγκόσμιας διακυβέρνησης γύρω από τις τρεις μεγαλύτερες προκλήσεις του XNUMXου αιώνα: υποσιτισμός, προβλήματα υγείας και περιβαλλοντικές επιπτώσεις.
Πρώτη πρόκληση: Παγκόσμιος υποσιτισμός
Ένα από τα πιο ανησυχητικά προβλήματα της εποχής μας είναι το υποσιτισμό. Σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία, το ένα τρίτο των παιδιών στις αναπτυσσόμενες χώρες είναι λιποβαρή ή με καθυστέρηση. Επιπλέον, γύρω 2 δισεκατομμύρια άνθρωποι υποφέρουν από ελλείψεις μικροθρεπτικά συστατικά και πολλά άλλα 840 millones Υποφέρουν από χρόνια πείνα.
Ο υποσιτισμός δεν επηρεάζει μόνο σωματικά. Σύμφωνα με τη UNICEF, ο οξύς και χρόνιος υποσιτισμός επηρεάζει τόσο τη σωματική όσο και τη γνωστική ανάπτυξη των παιδιών. 148 εκατομμύρια παιδιά Τα παιδιά κάτω των πέντε ετών υποφέρουν από καθυστερημένη ανάπτυξη, που σημαίνει πιο αργή ανάπτυξη και μικρότερο ύψος για την ηλικία τους. Εξάλλου, 45 εκατομμύρια παιδιά Υποφέρουν από σοβαρό οξύ υποσιτισμό, κατάσταση που απαιτεί άμεση θεραπεία. Επιπλέον, περισσότερα από 340 εκατομμύρια παιδιά αυτής της ίδιας ηλικιακής ομάδας υποφέρουν ελλείψεις μικροθρεπτικών συστατικών, επηρεάζοντας το ανοσοποιητικό τους σύστημα και την ανάπτυξη του εγκεφάλου.
Δεύτερη πρόκληση: Προβλήματα υγείας λόγω παραγωγής και κατανάλωσης τροφίμων
Η δεύτερη πρόκληση σχετίζεται με προβλήματα υγείας που προέρχονται από Εργοστασιακή παραγωγή και ανεπαρκής κατανάλωση τροφής. Περισσότερα από 1,500 εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο υποφέρουν από υπέρβαροι ή παχύσαρκοι. Αυτό οφείλεται κυρίως σε μια διατροφή πλούσια σε εξαιρετικά επεξεργασμένα προϊόντα, λίπη και σάκχαρα, τα οποία, παρά το γεγονός ότι παρέχουν θερμίδες, στερούνται βασικών μικροθρεπτικών συστατικών. Αυτό οδηγεί σε αύξηση των ασθενειών μη μεταδοτικό όπως ο διαβήτης τύπου 2 και οι καρδιαγγειακές παθήσεις.
Το πρόβλημα της υπερκατανάλωσης και του υποσιτισμού δεν είναι μόνο πρόβλημα σωματικής υγείας, αλλά και της κοινωνική ανισορροπία. Σε πολλές κοινότητες, η πρόσβαση σε υγιεινά τρόφιμα είναι περιορισμένη, ενισχύοντας την εξάρτηση από εξαιρετικά επεξεργασμένα και λιγότερο θρεπτικά τρόφιμα. Αυτή η τάση έχει αρνητικές συνέπειες τόσο για τις ανεπτυγμένες όσο και για τις αναπτυσσόμενες χώρες, όπου συνυπάρχουν υποσιτισμός και παχυσαρκία.
Τρίτη πρόκληση: Οι περιβαλλοντικές επιπτώσεις στην παραγωγή τροφίμων
Η παραγωγή τροφίμων έχει επίσης καταστροφικές επιπτώσεις στο περιβάλλον. Γεωργία και κτηνοτροφία ευθύνονται για μεγάλο μέρος των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου, εκτός από τη χρήση φυτοφαρμάκων y χημικά λιπάσματα, που επηρεάζουν τη βιοποικιλότητα και την ανθρώπινη υγεία. Ένα άλλο κρίσιμο ζήτημα είναι η σπατάλη τροφίμων, η οποία αποτελεί περισσότερο από το ένα τρίτο της συνολικής παραγωγής παγκοσμίως και συμβάλλει στην κλιματική κρίση. Για παράδειγμα, σύμφωνα με το Ίδρυμα Ellen MacArthur, 1,300 δισεκατομμύρια τόνοι τροφίμων χάνονται παγκοσμίως κάθε χρόνο.
Ολοκληρωμένες πολιτικές και λύσεις
Η αντιμετώπιση των τριών μεγάλων προκλήσεων απαιτεί την εφαρμογή του ολοκληρωμένων πολιτικών με βάση τη βιωσιμότητα και την ισότητα. Ακολουθούν ορισμένα από τα μέτρα που προτείνονται από ειδικούς και διεθνείς οργανισμούς:
- Καθιέρωση παγκόσμιων προτύπων για την προώθηση της παραγωγής τροφίμων με δίκαιο, δίκαιο και βιώσιμο τρόπο.
- Μειώστε τα κίνητρα για την παραγωγή υπερεπεξεργασμένων τροφίμων, που συμβάλλουν στην αύξηση των ποσοστών παχυσαρκίας και υποσιτισμού.
- Προώθηση της τοπικής και βιώσιμης παραγωγής, ελαχιστοποιώντας τη χρήση τοξικών εισροών όπως φυτοφάρμακα και λιπάσματα.
- Μειώστε τη σπατάλη τροφίμων και βελτίωση της αποδοτικότητας στα συστήματα διανομής.
Επιπλέον, είναι σημαντικό ότι η πρόσβαση σε υγιεινές δίαιτες για ολόκληρο τον πληθυσμό, εστιάζοντας σε φρέσκα, φυσικά και βιώσιμα προϊόντα, περιορίζοντας την κατανάλωση κόκκινου κρέατος και βιομηχανοποιημένων τροφίμων.
Μέχρι το 2030, το Στόχοι βιώσιμης ανάπτυξης (SDG) προτείνει τον τερματισμό όλων των μορφών υποσιτισμού και την εγγύηση της επισιτιστικής ασφάλειας για ολόκληρο τον παγκόσμιο πληθυσμό. Μόνο κοινή και συντονισμένη δράση μεταξύ κυβερνήσεων, οργανισμών και πολιτών θα καταστήσει δυνατή την αντιμετώπιση αυτών των προκλήσεων και θα εγγυηθεί α futuro sostenible για τις επόμενες γενιές.